“სიმართლეა, თითქოს შეუძლებელი იყოს სხვა ადამიანს აწყენინო?
ჩემთვის შეუძლებელია სხვა ადამიანს ვაწყენინო. (გთხოვ, ნუ ეცდები ეს დაიჯერო. სანამ თავად არ გააცნობიერებ, ეს შენთვის სიმართლე ვერ იქნება.) ერთადერთი ადამიანი, ვისაც შემიძლია ვაწყენინო — ეს მე ვარ. თუ სიმართლის შესახებ პირდაპირ მკითხავ, გეტყვი ისე, როგორც ვხედავ. მინდა ყველაფერი მოგცე, რასაც მთხოვ. რა ფორმითაც ჩემს პასუხს იღებ, იმ ფორმით ტკენ ან ეხმარები საკუთარ თავს. მე, უბრალოდ, იმას გაძლევ, რაც მაქვს.
მაგრამ, თუ ვფიქრობ, რომ შენთვის რაღაცის თქმა ტკივილს მოგაყენებს, ამას არ ვამბობ (სანამ არ მეტყვი, რომ ამის ცოდნა ნამდვილად გსურს). თუ ვფიქრობ, რომ შენ მიმართ კეთილი არ ვარ, ეს იმას ნიშნავს, რომ საკუთარ თავთან ვგრძნობ დისკომფორტს. რადგან საკუთარ ტანჯვას თავად ვიწვევ, შევწყვეტ კიდეც მას საკუთარი კეთილდღეობისთვის. საკუთარ თავზე ვზრუნავ და აქედან გამომდინარე, შენზეც ვზრუნავ. ჩემს კეთილშობილებას შენთან არანაირი საქმე არ აქვს. ჩვენ ყველანი საკუთარ სიმშვიდეზე თავად ვაგებთ პასუხს. მე შეიძლება ყველაზე ალერსიანი სიტყვები გითხრა, მაგრამ შენ ეს შეურაცხყოფად მიიღო. მე ეს მესმის. გავაცნობიერე, რომ ის ისტორია, რასაც საკუთარ თავს უყვები იმაზე, რაც გითხარი, ერთადერთი გზაა, რითიც საკუთარ თავს ტკენ. იტანჯები, რადგან ოთხი შეკითხვა არ დაგისვამს და არ შეგიბრუნებია.” – ბაირონ ქეითი, ნაწყვეტი წიგნიდან “გიყვარდეს ის, რაც არის”
