„სამუშაოს“ შესრულებისას, სხვა ადამიანების დანახვით, მათზე შენი შეხედულებების გაცნობიერებით, საკუთარ თავს ხედავ. საბოლოოდ კი მიხვდები, რომ ყველაფერი, რაც შენს გარშემოა, შენივე ფიქრების ასახვაა. შენ მთხრობელი ხარ, ყველა ისტორიის პროექტორი და შენს ირგვლივ არსებული სამყაროც შენი ფიქრების პროექციაა.
ადამიანები ბედნიერების მოსაპოვებლად დასაბამიდანვე ცდილობდნენ სამყაროს შეცვლას. ეს შედეგის მომტანი არასდროს ყოფილა, რადგან ის პრობლემის უკუღმა მოგვარებაა. „სამუშაოს“ დახმარებით ჩვენ ვცვლით თავად პროექტორს – გონებას – იმის მაგივრად, რომ უკვე პროექცირებული შევცვალოთ.
ეს მოგვაგონებს პროექტორს, რომლის ლინზაზეც ლაქაა. ჩვენ ამ დროს გვგონია, რომ ეკრანზე ადამიანებს ზადი აქვთ და ვცდილობთ და ვცდილობთ გაუთავებლად შევცვალოთ ესა თუ ის ადამიანი, რომელსაც ჩვენს თვალში ეს ნაკლი აქვს. მაგრამ ამაოა პროექცირებული გამოსახულების შეცვლა.
როგორც კი გავაცნობიერებთ, სად არის სინამდვილეში ლაქა, ჩვენ შევძლებთ თავად ეს ლინზა გავწმინდოთ. სწორედ ეს არის ტანჯვის დასასრული და სამოთხეში პატარა სიხარულის დასაწყისი.” – ბაირონ ქეითი, ნაწყვეტი წიგნიდან “გიყვარდეს ის, რაც არის”
